ഇന്ത്യന്‍ ഭരണഘടനയില്‍ വിവിധ അനുച്ഛേദങ്ങള്‍ പ്രകാരം ഉറപ്പുനല്‍കിയിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് അജ്ഞത ഭാവിച്ചുകൊണ്ടാണ് കേന്ദ്രസര്‍ക്കാര്‍ നിയമങ്ങള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതും ഉത്തരവുകളിറക്കുന്നതും. ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഏറ്റവും പുതിയ ഉദാഹരണമാണ് വഖഫ് ഭേദഗതി നിയമം. ഇന്ത്യ താലിബാന്‍ പോലുള്ള മതഭീകരവാദികള്‍ ഭരിക്കുന്ന ഒരു രാജ്യമല്ല. ഇന്ത്യ വളരെ ശക്തമായ ഭരണഘടനാ സംവിധാനങ്ങളുള്ള, പൗരന്മാരുടെ മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ ഭരണഘടനയില്‍ വ്യക്തമായി ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള, ഭരണഘടനാ ലംഘനങ്ങള്‍ പരിശോധിക്കുവാനും തീരുമാനമെടുക്കുവാനും അധികാരമുളള ജുഡീഷ്യറി നിലവിലുള്ള രാജ്യമാണ്.
ഇന്ത്യന്‍ ഭരണഘടനയുടെ മൂന്നാം ഭാഗത്തില്‍ അനുച്ഛേദം 12 മുതല്‍ 35 പ്രകാരം ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും അന്തസ് സംരക്ഷിക്കുന്നതിനും വ്യക്തിവികാസത്തിനും ഉതകുന്ന രീതിയില്‍ മതമോ, ജാതിയോ, സ്ത്രീ-പുരുഷഭേദമോ, വംശമോ പരിഗണിക്കാതെ ഓരോ പൗരനും മൗലികാവകാശങ്ങളുണ്ട്. അനുച്ഛേദം 11ല്‍ ഇന്ത്യന്‍ പൗരത്വം സംബന്ധിച്ച കാര്യങ്ങളാണ് പരാമര്‍ശിക്കുന്നത്. പൗരത്വം എങ്ങനെ നേടാം, ആരാണ് ഇന്ത്യന്‍ പൗരന്, ഇതു സംബന്ധിച്ച് ഇന്ത്യന്‍ പാര്‍ലമെന്റിന്റെ നിയമനിര്‍മ്മാണത്തിനുള്ള അധികാരങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങള്‍ അനുച്ഛേദം 11ല്‍ നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യന്‍ പൗരന്റെ മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്നത് അനുച്ഛേദം 12 മുതല്‍ 35 വരെയുള്ള ഭാഗങ്ങളിലാണ്. ഇത് ‘ഇന്ത്യന്‍ ഭരണഘടനയുടെ മാഗ്നാകാര്‍ട്ട’ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു.
ഇന്ത്യന്‍ ഭരണഘടനയുടെ മൂന്നാം ഭാഗത്ത് അനുച്ഛേദം 12ല്‍ ‘സംസ്ഥാനം’ എന്നതിനെ നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്നു. സംസ്ഥാനം എന്നാല്‍ ഇന്ത്യന്‍ സര്‍ക്കാരും പാര്‍ലമെന്റും ഓരോ സംസ്ഥാനത്തിന്റെയും സര്‍ക്കാരും നിയമസഭയും ഇന്ത്യയുടെ പ്രദേശത്തിനുള്ളിലോ, ഇന്ത്യന്‍ സര്‍ക്കാരിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലോ ഉള്ള എല്ലാ തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളും മറ്റ് അധികാരികളും ഉള്‍പ്പെടുന്നു. ചുരുക്കത്തില്‍ ഭരണകൂടം എന്തെന്ന് അനുച്ഛേദം 12 നിര്‍വചിക്കുന്നു. അനുച്ഛേദം 13ല്‍ മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായി നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടുന്ന നിയമങ്ങള്‍ അസാധുവാണെന്ന് കൃത്യമായി പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. ക്രമാനുഗതമായി അനുച്ഛേദം 14ല്‍ നിയമത്തിന് മുമ്പിലെ സമത്വം, 15 മതം, വര്‍ഗം, ജാതി, ലിംഗം, ജന്മസ്ഥലം തുടങ്ങിയവയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വിവേചനത്തിന്റെ നിരോധനം, 17 തൊട്ടുകൂടായ്മ ഇല്ലാതാക്കുക, 18 സ്ഥാനപ്പേരുകള്‍ ഇല്ലാതാക്കുക എന്നിങ്ങനെ.
ആശയപ്രകടനത്തിനും പ്രഭാഷണത്തിനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, സമാധാനപരമായി ഒത്തുചേരാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, സംഘടനകളും പ്രസ്ഥാനങ്ങളും രൂപീകരിക്കുന്നതിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യം, രാജ്യത്തെവിടെയും താമസിക്കാനും ഇഷ്ടമുള്ള ജോലി ചെയ്യാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം തുടങ്ങി സുപ്രധാനമായ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെല്ലാം തന്നെ ഒരു പൗരന് ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതാണ് ഭരണഘടനയിലെ 19-ാം അനുച്ഛേദം. ഒരു ഇന്ത്യന്‍ പൗരന് ഭരണഘടനയില്‍ അനുവദിച്ചിട്ടുള്ള അവകാശങ്ങള്‍ നിത്യേന ഭരണാധികാരികളാല്‍ തന്നെ ലംഘിക്കപ്പെടുന്ന വാര്‍ത്തകളാണ് നമ്മള്‍ ഇന്ന് കാണുന്നത്. സ്വതന്ത്രമായ ആശയപ്രകടനം, ഒത്തുചേരാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം, സഞ്ചാരസ്വാതന്ത്ര്യം ഇവയെല്ലാം തന്നെ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നു. 20, 21, 22 അനുച്ഛേദങ്ങളില്‍ വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സംരക്ഷണവും അന്യായമായ അറസ്റ്റുകളില്‍ നിന്നുള്ള സംരക്ഷണവും ഉറപ്പുവരുത്തുന്നു. എന്നാല്‍ ഇന്ത്യന്‍ ജയിലുകളില്‍ ചെയ്ത കുറ്റമെന്താണെന്നറിയാതെ കിടക്കുന്ന ആദിവാസി, ദളിത് വിഭാഗങ്ങളില്‍പ്പെട്ട സ്ത്രീകളുടെ എണ്ണം എത്രയാണ്? രാഷ്ട്രപതി നേരിട്ട് ഇടപെട്ട് വിശദാംശങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുന്നു എന്ന വാര്‍ത്ത കണ്ടിരുന്നു. പിന്നീട് എന്തായി എന്നറിയില്ല. അനുച്ഛേദം 23, 24 പ്രകാരം അടിമവേലയും ബാലവേലയും നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു.
അനുച്ഛേദം 25ലാണ് മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ച് പറയുന്നത്. ക്രമസമാധാനം, ധാര്‍മ്മികത, പൊതു ആരോഗ്യം എന്നിവ പാലിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവര്‍ക്കും ഇഷ്ടമുള്ള മതത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുവാനും ആ വിശ്വാസം പ്രചരിപ്പിക്കുവാനുമുള്ള അവകാശമുണ്ട്. അനുച്ഛേദം 26 അനുസരിച്ചാണ് എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങള്‍ക്കും മതപരമോ സാമൂഹ്യ സേവനപരമോ ആയ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ തുടങ്ങുവാനും പ്രവര്‍ത്തിപ്പിക്കുവാനുമുള്ള അവകാശം നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്. ഇതില്‍ മതപരവും ധര്‍മ്മപരവുമായ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കായി സ്ഥാപനങ്ങള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുക, മതപരമായ കാര്യങ്ങള്‍ കെെകാര്യം ചെയ്യുക, സ്ഥാവരജംഗമ സ്വത്തുക്കള്‍ സ്വന്തമാക്കാനും സമ്പാദിക്കാനും, നിയമപരമായ അത്തരം സ്വത്ത് കെെകാര്യം ചെയ്യാനുമുള്ള അവകാശം എന്നിവയുള്‍പ്പെടുന്നു.
ഭരണഘടനയിലെ 26-ാം അനുച്ഛേദ പ്രകാരമാണ് വിവിധ ദേവസ്വം ബോര്‍ഡുകളും വഖഫ് ബോര്‍ഡും കമ്പനി നിയമപ്രകാരം രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്തിട്ടുള്ള ക്രിസ്തീയ സ്ഥാപനങ്ങളും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്. അനുച്ഛേദം 25 മുതല്‍ 28 വരെയുള്ള ഭാഗങ്ങളില്‍ മതസ്വാതന്ത്ര്യം വിശദമായി നിര്‍വചിച്ചിരിക്കുന്നു. അനുച്ഛേദം 26ന്റെ സാമാന്യമായ വായനയില്‍ത്തന്നെ ഏതൊരാള്‍ക്കും വിവിധ മതവിശ്വാസികള്‍ക്ക് അവരുടെ ധാര്‍മ്മികവും മതപരവുമായ വിശ്വാസങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഭരണഘടനയുടെ മറ്റേതെങ്കിലും വ്യവസ്ഥയുടെ ലംഘനമില്ലാതെ മതസ്ഥാപനങ്ങള്‍ സ്ഥാപിക്കുവാനും പരിപാലിക്കുവാനും അവകാശമുണ്ട്. 1954ല്‍ നിലവില്‍ വന്ന 1995ലെ ഭേദഗതി നിയമങ്ങള്‍ കൂടി ഉള്‍പ്പെടുത്തി ഇന്ന് നിലനില്‍ക്കുന്ന വഖഫ് നിയമം, ലളിതമായി പറഞ്ഞാല്‍ ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസികള്‍, മതധര്‍മ്മം, വിദ്യാഭ്യാസം, ആതുരസേവനം തുടങ്ങിയ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കായി വിശ്വാസികള്‍ സംഭാവന ചെയ്ത വസ്തുവകകള്‍ സംരക്ഷിക്കുന്നതും മേല്‍പ്പറഞ്ഞ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നതും ക്രമീകരിക്കുവാനായാണ് വഖഫ് ബോര്‍ഡുകള്‍ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ രൂപീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെയും വിവിധ ജനവിഭാഗങ്ങളുടെയും എതിര്‍പ്പ് വകവയ്ക്കാതെ കേന്ദ്രസര്‍ക്കാര്‍ 2025ല്‍ പാസാക്കിയ വഖഫ് നിയമഭേദഗതിയില്‍ അംഗീകരിക്കാനാവാത്ത കാര്യങ്ങളുണ്ടെന്നാണ് സുപ്രീം കോടതിയും പറഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നത്.
വഖഫ് ബോര്‍ഡില്‍ അമുസ്ലിം അംഗങ്ങളെ നിയമിക്കുവാനുള്ള നീക്കമാണ് ഏറ്റവും പ്രതിഷേധാര്‍ഹമായിട്ടുള്ളത്. സുപ്രീം കോടതി, ദേവസ്വം ബോര്‍ഡുകളില്‍ അഹിന്ദുക്കളെ നിയമിക്കുവാന്‍ കേന്ദ്രസര്‍ക്കാര്‍ തയ്യാറാവുമോ എന്ന് ചോദിച്ചത് ഏറ്റവും പ്രസക്തമാണ്. ഒരു മതവിഭാഗത്തിലെ ജനങ്ങള്‍ അവരുടെ മതപരമായ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്ക് സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു സ്ഥാപനത്തിലെ കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു ബോര്‍ഡില്‍ മറ്റു മതത്തില്‍പ്പെട്ട ആളുകളെ ഉള്‍പ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ സാംഗത്യം മനസിലാക്കാന്‍ പ്രയാസമാണ്. സുപ്രീം കോടതി തന്നെ സോളിസിറ്റര്‍ ജനറലിനോട് ചോദിച്ചത് ദേവസ്വം ബോര്‍ഡുകളില്‍ അഹിന്ദുക്കളെ ഉള്‍പ്പെടുത്തുമോ എന്നാണ്.
സമൂഹത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കേണ്ട സൗഹാര്‍ദവും യോജിപ്പും ഇല്ലാതെയാക്കാന്‍ മാത്രം ഉതകുന്ന നിയമനിര്‍മ്മാണങ്ങളും രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിനെതിരെ പോലും നടത്തുന്ന നീചമായ പരാമര്‍ശങ്ങളുമൊക്കെ രാജ്യത്ത് അസ്ഥിരതയും കലാപവും വളര്‍ത്തി, അതിലൂടെ സ്വന്തം യജമാനന്മാരായ കുത്തകകള്‍ക്ക് രാജ്യത്തിന്റെ പൊതുവിഭവങ്ങള്‍ കൊള്ളയടിക്കുവാന്‍ അവസരം സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ മാത്രമാണെന്നത് ഇന്ന് ഒരു രഹസ്യമല്ല.
അനുച്ഛേദം 27 പ്രകാരം മതസ്ഥാപനങ്ങളുടെ പരിപാലനം തുടങ്ങിയ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കുള്ള ചെലവുകള്‍ക്ക് നികുതി ഒഴിവാക്കി നല്‍കുകയും 28 പ്രകാരം പൂര്‍ണമായി സംസ്ഥാന ഫണ്ട് ഉപയോഗിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനത്തില്‍ (സര്‍ക്കാര്‍, സ്കൂള്‍, കോളജുകള്‍) മതപരമായ പ്രബോധനം നിരോധിച്ചിരിക്കുകയും 29 പ്രകാരം മത/ഭാഷ/സാംസ്കാരിക ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ തനത് മതം/ഭാഷ/ലിപി/സംസ്കാരം ഇവ സംരക്ഷിക്കുവാനും അനുച്ഛേദം 30 അനുസരിച്ച് ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ സ്ഥാപിക്കുവാനും 30 മുതല്‍ 35 വരെ ഭരണഘടനാപരമായി പാര്‍ട്ട് മൂന്നില്‍ പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുള്ള അവകാശങ്ങള്‍ നേടിയെടുക്കുന്നതിനുള്ള ഭരണഘടനാപരമായ പരിഹാരങ്ങള്‍ക്കായുള്ള അവകാശങ്ങളാണ് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. ഇത്രയും വ്യക്തമായ ഭരണഘടനാ അനുച്ഛേദങ്ങള്‍ ഉള്ളപ്പോള്‍ അതിനെതിരായ പ്രവൃ‍ത്തികള്‍ നീതിന്യായ കോടതികള്‍ തടയുക തന്നെ ചെയ്യും.
ഇവിടെ പോസ്റ്റു ചെയ്യുന്ന അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ജനയുഗം പബ്ലിക്കേഷന്റേതല്ല. അഭിപ്രായങ്ങളുടെ പൂര്‍ണ ഉത്തരവാദിത്തം പോസ്റ്റ് ചെയ്ത വ്യക്തിക്കായിരിക്കും. കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന്റെ ഐടി നയപ്രകാരം വ്യക്തി, സമുദായം, മതം, രാജ്യം എന്നിവയ്‌ക്കെതിരായി അധിക്ഷേപങ്ങളും അശ്ലീല പദപ്രയോഗങ്ങളും നടത്തുന്നത് ശിക്ഷാര്‍ഹമായ കുറ്റമാണ്. ഇത്തരം അഭിപ്രായ പ്രകടനത്തിന് ഐടി നയപ്രകാരം നിയമനടപടി കൈക്കൊള്ളുന്നതാണ്.