ചരിത്രത്തിൽ ഇടം നേടാത്ത ഒരാൾ
കവിതയെഴുതുമ്പോൾ
ജീവിതത്തേക്കുറിച്ച്
വിഷണ്ണനാകുന്നേയില്ല!
വേരുകളില്ലാത്ത മരം,
അതിരുകൾ ഭേധിക്കാത്ത
ശിഖരങ്ങൾ,
ഒരൊറ്റയറയിൽ
ഉറക്കം!
വിഫലമായ പ്രയത്നങ്ങൾക്കൊടുവിൽ
തന്റെ ഭാര്യയെ പഴിക്കുന്നു!
കുഞ്ഞുങ്ങളെ
ദീനതയോടെ നോക്കുന്നു!
ലോകം സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ
വാഴ്‌ത്തുമ്പോൾ
ക്ഷീണിതനായി
യജമാനനെ നോക്കുന്നു!
അടിമയുടയാൻ
വ്യവസ്ഥയ്ക്കപ്പുറമെന്ത് ജീവിതം?
ദുർബലതയുടെ വിപരിതം
ബലിഷ്ഠമെന്നത് തന്നെയല്ലേ?
ചരിത്രത്തിൽ ഇടം നേടാൻ
ചരിത്രാദിത കാലം മുതൽക്കേ,
പിതാമഹാന്മാർ
കൈമാറിവന്ന പണിതീരാത്ത
അടയാള ശിലയിൽ
തന്റെ പേരും
അക്ഷരതെറ്റോടെ
കൊത്തിവയ്ക്കുന്നു!
‘ഞാൻ നിങ്ങളുടെ അടിമയല്ലെന്ന്’
ഭാര്യ തിരികെ പഴിക്കുമ്പോൾ
നാം അടിമകളെന്നു
ഏറ്റവും ഇളയവൾ പറയുന്നു!
നീലാകാശത്തേക്ക്
ആർത്തു പറന്നുയരുന്ന
ഒരുകൂട്ടം പക്ഷികളെ
നോക്കിയാണവൾ പറഞ്ഞത്!
അമ്മേ, അച്ഛാ, ചേച്ചി
പക്ഷികൾ
ചരിത്രത്തിൽ
ഇടം നേടിയ ചരിത്രമേയില്ല…
അവയെയാരെങ്കിലും
കണ്ടെത്തുംവരെ!