ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യ തൊഴിലാളി പ്രസ്ഥാനമായ ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസ് രൂപീകൃതമായിട്ട് ഇന്നേക്ക് 101 വർഷം തികയുകയാണ്. പ്രമുഖ ട്രേഡ് യൂണിയൻ നേതാവും എഐടിയുസി ജനറൽ സെക്രട്ടറിയുമായി ദീർഘകാലം പ്രവർത്തിച്ച സഖാവ് ഗുരുദാസ് ദാസ് ഗുപ്തയുടെ ഓർമ്മ ദിനം കൂടിയാണ് ഇന്ന്. തൊഴിലാളികളുടെ അവകാശപ്പോരാട്ടങ്ങൾക്ക് ഉജ്ജ്വലമായ നേതൃത്വം നൽകിക്കൊണ്ടും തൊഴിലാളികളുടെ ക്ഷേമത്തിനും, ചൂഷണത്തിനുമെതിരെ പൊരുതിയും ജീവിക്കാനുള്ള പോരാട്ട ങ്ങൾക്ക് ശക്തി പകർന്നും വർഗബോധമുള്ള രാഷ്ട്രീയ ബഹുജന മുന്നേറ്റത്തിന് നേതൃത്വം നൽകിയുമുള്ള അതിന്റെ മുന്നേറ്റം തുടരുകയാണ്. ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തിന്റെ വെടിയേറ്റ് നൂറുക്കണക്കിനാളുകൾ കൊല്ലപ്പെട്ട ജാലിയൻ വാലാബാഗ് സംഭവത്തെത്തുടർന്ന് ശക്തിയാർജ്ജിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യസമര കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെയാണ് ഇന്ത്യയിലെ തൊഴിലാളിവർഗ പ്രസ്ഥാനവും രൂപം കൊള്ളുന്നത്. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ താല്ക്കാലിക തൊഴി ലാളികളെന്ന ഒരു വിഭാഗം ആവിർഭവിച്ചതോടെ ആരംഭിച്ചതാണ് അടിച്ചമര്ത്തലുകളും ചൂഷണവും അതിനെതിരായ മുന്നേറ്റങ്ങളും. സ്വയം പര്യാപ്തമായിരുന്ന ഇന്ത്യൻ ഗ്രാമീണ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥ തകർന്നതോടെ കർഷകരും കർഷകത്തൊഴിലാളികളും ദരിദ്രരായി മാറി. 1850 നും 1890 നുമിടയിലുണ്ടായ ക്ഷാമം നിരവധി പേരെ കൊന്നൊടുക്കി. ലക്ഷങ്ങളെ പട്ടിണിപ്പാവങ്ങളും യാചകരുമാക്കി. ഈ അരക്ഷിതാവസ്ഥ സൃഷ്ടിച്ച രോഷവും ക്രോധവും കാരണം നിരവധി പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ഉയർന്ന് വന്നെങ്കിലും അതെല്ലാം അധികാരികൾ അടിച്ചമർത്തു കയായിരുന്നു. ഈ സാഹചര്യ ത്തിലാണ് 1857 ൽ ചില നാട്ടുരാജ്യങ്ങളിൽ കലാപങ്ങൾ ആരംഭിക്കുന്നത്. ഗ്രാമങ്ങളിലെ തൊഴിലില്ലായ്മയും ദാരിദ്ര്യവും കാരണം നഗരങ്ങളിലേക്ക് കുടിയേറാനും അവിടങ്ങളിൽ ആരംഭിച്ച വ്യവസായശാലകളിൽ കുറഞ്ഞ കൂലിക്കാണെങ്കിൽ പോലും പണിയെടുക്കാനും തൊഴിലാളികൾ നിര്ബന്ധിതരായി. ഈ താല്ക്കാലിക തൊഴിലാളികളാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചൂഷണങ്ങള്ക്ക് വിധേയരായതും. ഈ സാഹചര്യങ്ങൾ കാരണം തൊഴിലാളികൾക്കിടയിൽ രോഷവും അസംതൃപ്തിയും ശക്തിപ്പെട്ടു. 1800 കളുടെ പകുതിയിൽ തന്നെ പല മേഖലകളിലും പണിമുടക്കുകളും തൊഴിൽ സമരങ്ങളും അരങ്ങേറിയിരുന്നു. ജോലി സമയം കുറയ്ക്കുക, കൂലി വർധിപ്പിച്ചു കിട്ടുക തുടങ്ങിയ ആവശ്യങ്ങൾ ഉയർത്തി നിരവധി പണിമുടക്കുകൾ തുടർന്ന് നടന്നു. റയിൽവേ തൊഴിലാളികൾ, ചണമിൽ തൊഴിലാളികൾ, അച്ചടിശാലകളിലെ തൊഴിലാളികൾ, അലക്ക് തൊഴിലാളികൾ, പാൽ വിതരണ തൊഴിലാളികൾ, ശുചീകരണ തൊഴിലാളികൾ, തോട്ടങ്ങളിലേയും ഖനികളിലേയും തൊഴിലാളികൾ, നാവിക തൊഴിലാളികൾ തുടങ്ങി രാജ്യത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും തൊഴിലാളികളുടെ പണിമുടക്കുകൾ ഉള്പ്പെടെയുള്ള സമരങ്ങൾ ശക്തിയാര്ജിച്ചു. ഈ സമരങ്ങളെല്ലാം നടക്കുമ്പോൾ രാജ്യത്ത് ഒരു തൊഴിലാളി സംഘടനപോലും രൂപീകൃതമായിരുന്നില്ല. ‘തൊഴിലാളി സംഘടന’ എന്ന സംവിധാനത്തെക്കുറിച്ച് തൊഴിലാളികൾ അജ്ഞരായിരുന്നു. എന്നിട്ടും കുറഞ്ഞ കൂലിക്കും ചൂഷണാധിഷ്ഠിത തൊഴിൽ സാഹചര്യൾക്കും എതിരെ തൊഴിലാളികൾ സംഘടിതമായി പണിമുടക്കുൾപ്പെടെയുള്ള സമരങ്ങൾ നടത്തി. ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരം ശക്തിപ്രാപിച്ചുതുടങ്ങിയ 1900കളുടെ ആദ്യ കാലഘട്ടം മുതല്ക്കേ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന് സമാന്തരമായി തൊഴിലാളി പ്രസ്ഥാനവും വളരാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ജോലിസമയം വർധിപ്പിച്ചതിനെതിരെ ബോംബെ, കല്ക്കട്ട, മദ്രാസ്, കാൺപുർ, അഹമ്മദാബാദ് തുടങ്ങി രാജ്യത്തിന്റെ നാനാഭാഗങ്ങളിൽ പണിമുടക്കുകൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ള സമരങ്ങളും പ്രതിഷേധങ്ങളും നടന്നു. അതോടൊപ്പം രാജ്യത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള സമരങ്ങളിലും തൊഴിലാളികളുടെ പങ്കാളിത്തം സജീവമായി. സ്വാതന്ത്ര്യ സമര നായകനായിരുന്ന ബാലഗംഗാധര തിലകനെ ആറു വർഷത്തെ കഠിനതടവിന് ശിക്ഷിച്ചതിനെതിരേ 1908 ജൂലൈ 23 മുതൽ 28 വരെ ബോംബെയിലെ തൊഴിലാളികൾ നടത്തിയ പണിമുടക്ക് ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ ഐതിഹാസിക സമരമായിരുന്നു. 1917 ലെ ഒക്ടോബർ വിപ്ലവം ഇന്ത്യയിലെ തൊഴിലാളികൾക്കും ആവേശവും ഉത്തേജനവും പകർന്ന് നൽകിയിരുന്നു. റൗലത്ത് ആക്ടിനെതിരേ സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ദേശീയ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രസ്ഥാനത്തിന് കരുത്തും ആവേശവും പകരുന്നതായിരുന്നു. 1920 ന്റെ ആദ്യ പകുതിയിൽ മാത്രം 15 ലക്ഷം തൊഴിലാളികൾ പങ്കെടുത്ത ഇരുന്നൂറോളം പണിമുടക്ക് സമരങ്ങൾ രാജ്യമെമ്പാടും നടന്നു. അതോടൊപ്പം രാജ്യത്തിന്റെ നാനാമേഖലകളിൽ നിരവധി തൊഴിലാളി സംഘടനകൾ രൂപീകരിക്കപ്പെട്ടു.
ഇതുകൂടി വായിക്കാം; ആഗോളവൽക്കരണത്തിനെതിരെയുള്ള ചെറുത്തുനിൽപ്പിൽ എഐടിയുസി ബഹുദൂരം മുന്നിൽ: കാനം രാജേന്ദ്രൻ
ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് 1920 ജൂലൈ 16 ന് ബോംബെയിൽ ഒരു സമ്മേളനം ചേര്ന്നതും ‘ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസ്’ എന്ന സംഘടന രൂപീകരിക്കണമെന്ന് തീരുമാനിക്കുന്നതും. രൂപീകരണ സമ്മേളനം വിജയിപ്പിക്കുന്നതിനായി ജോസഫ് ബാപിസ്റ്റ അധ്യക്ഷനായി 500 പേരടങ്ങുന്ന ഒരു സ്വാഗത സംഘത്തെ തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഇതിന്റെ തുടർച്ചയായിട്ടാണ് 1920 ഒക്ടോബർ 31 ന് ബോംബെയിലെ എമ്പയർ തിയേറ്ററിൽ ചേർന്ന സമ്മേളനം ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ തൊഴിലാളി വർഗ പ്രസ്ഥാനമായ ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസിന് ജന്മം നൽകുന്നത്. ലാലാ ലജ്പത് റായ് അധ്യക്ഷത വഹിച്ച ആ സമ്മേളനത്തിൽ ഇന്ത്യയുടെ നാനാഭാഗത്ത് നിന്നും വിവിധ മേഖലകളിലെ 1,40,854 തൊഴിലാളികൾ അംഗങ്ങളായ 64 സംഘടനകളിലെ 101 പ്രതിനിധികൾ പങ്കെടുത്തു. ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രേഡ് യൂണിയൻ കോൺഗ്രസിന്റെ ആദ്യ പ്രസിഡന്റായി ലാലാ ലജപത് റായ്യേയും ആദ്യ ജനറൽ സെക്രട്ടറിയായി പി എം പവാറിനെയും സമ്മേളനം തെരഞ്ഞെടുത്തു. തുടക്കം മുതൽക്കേ എഐടിയുസി സ്വാതന്ത്ര്യ സമര പ്രസ്ഥാനവുമായും സോഷ്യലിസ്റ്റ് ആദർശങ്ങളുൾക്കൊള്ളുന്ന സംഘടനകളുമായും സഹകരിച്ച് പ്രവര്ത്തിക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. രൂപീകൃതമായ 1920 മുതൽ എഐടിയുസി അന്താരാഷ്ട്ര തൊഴിൽ സംഘടനയിലും അംഗമാണ്. 1921 ൽ ത്സാരിയയിൽ നടന്ന എഐടിയുസിയുടെ രണ്ടാമത് സമ്മേളനം ‘സ്വരാജ്’ (സമ്പൂർണ സ്വാതന്ത്ര്യം) എന്ന ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചുകൊണ്ട് പ്രമേയം പാസാക്കുകയുണ്ടായി. ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസ് ‘പൂർണ സ്വരാജ്‘പ്രമേയം പാസാക്കുന്നത് പിന്നേയും നിരവധി വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 1929 ലാണ്. 1927 ലാണ് ഔദ്യാഗികമായി മേയ് ദിനാചരണത്തിന് എഐടിയുസി ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നത്. പോരാട്ട വീര്യമുൾക്കൊണ്ട എഐടിയുസി നേതൃത്വം സംഘടനയെ പുതിയ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുകയായിരുന്നു. സംഘടന നടത്തിയ നിരന്തരമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെ ഫലമായിട്ടാണ് 1923 ലെ വർക്കേഴ്സ് കോമ്പൻസേഷൻ ആക്ടും, 1926 ലെ ട്രേഡ് യൂണിയൻ ആക്ടും പോലുള്ള നിരവധി തൊഴിലാളി ക്ഷേമനിയമങ്ങൾ രാജ്യത്ത് നടപ്പായത്. 1920 മുതൽ 1947 വരെ 27 വർഷക്കാലം രാജ്യത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വേണ്ടി നടന്ന എണ്ണമറ്റ സമരങ്ങളിൽ പങ്കെടുത്ത് ഒട്ടേറെ തൊഴിലാളികൾ രക്തസാക്ഷികളായി. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ രജത ജൂബിലിയുടെ ഭാഗമായി 1972 ൽ രാഷ്ട്രം സ്വാതന്ത്ര്യസമര സേനാനികളെ താമ്രപത്രം നൽകി ആദരിച്ചപ്പോൾ അതേറ്റു വാങ്ങിയവരിൽ നല്ലൊരു പങ്കും തൊഴിലാളി നേതാക്കളായിരുന്നു. 2006 ൽ അധികാരത്തിലേറിയ ഇടത് മുന്നണി സർക്കാർ പുന്നപ്ര വയലാർ സമരം സ്വാതന്ത്ര്യസമരമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇതെല്ലം ചരിത്രത്തിൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള വസ്തുതകളാണ്. ഇന്ന് രാജ്യത്തെ സാധാരണക്കാരാകെ ദുരിതത്തിലാണ്. നിത്യോപയോഗ വസ്തുക്കളുടെ വിലക്കയറ്റത്തിന് പുറമേ പെട്രോളിന്റെയും ഡീസലിന്റെയും പാചകവാതകത്തിന്റെയും വിലക്കയറ്റം സാധാരണക്കാരന്റെ നട്ടെല്ലൊടിക്കുന്നു. തൊഴിലിന്റെയും ഉപജീവന മാർഗങ്ങളുടേയും സ്ഥിതി ആശങ്കാജനകമാണ്. കോവിഡിന്റെ ഒന്നാം തരംഗസമയത്ത് സർക്കാർ കൈക്കൊണ്ട ചിന്താശൂന്യമായ നയങ്ങൾ കാരണം ദുരിതത്തിലായ തൊഴിലാളികളുടേയും സാധാരണക്കാരുടേയും നില മഹാമാരിയുടെ രണ്ടാം വരവോടെ അതിദയനീയമായി. രാജ്യത്തെ പൊതുകടം കഴിഞ്ഞ ഏഴ് വർഷംകൊണ്ട് 43 ശതമാനം വർധിക്കുന്നു. രാജ്യത്ത് അസമത്വം വർധിക്കുന്നു. ദരിദ്രർ അതിദരിദ്രരാകുന്നു. അവർക്ക് ആശ്വാസം നൽകാൻ സർക്കാർ തയ്യറാകുന്നില്ല. അതേസമയം ശതകോടീശ്വരന്മാരുടെ എണ്ണം വർധിക്കുന്നു. അവരുടെ വരുമാനം വർധിക്കുന്നു. തൊഴിൽ നിയമങ്ങളുടെ കടയ്ക്കൽ കത്തിവച്ചത് കൂടാതെ പുതിയ കാർഷിക നിയമങ്ങൾ പാസാക്കി തൊഴിലാളികളെയും കർഷകരേയും ദ്രോഹിക്കുന്നു. തൊഴിൽ നഷ്ടം, വേതനം വെട്ടിക്കുറയ്ക്കൽ, തൊഴിലിടങ്ങളിലെ സുരക്ഷിതത്വമില്ലായ്മ ഇവയെല്ലാം വർധിക്കുന്നു. സാമൂഹ്യ സുരക്ഷാപദ്ധതികൾ ഇല്ലാതാകുന്നു. സംഘടിക്കാനും കൂട്ടായി വിലപേശാനുമുള്ള അവകാശങ്ങൾ ആക്രമിക്കപ്പെടുന്നു. അതേസമയം കുത്തക മുതലാളിമാർക്ക് നികുതിയിളവുകൾ നൽകുന്നു. കോടികൾ കടമെടുത്തവരെ വിദേശത്തേക്ക് രക്ഷപ്പെടാന് വഴിയൊരുക്കുന്നു. വായ്പാ കുടിശിക എഴുതിത്തള്ളുന്നു. സ്വകാര്യവൽക്കരണവും ഓഹരി വില്പനയും അനുസ്യൂതം തുടരുന്നു. അതൊന്നും പോരാഞ്ഞിട്ട് ജനങ്ങളുടെ നികുതിപ്പണംകൊണ്ട് കെട്ടിപ്പടുത്തുയർത്തിയ ആസ്തികളോരോന്നായി ധനസമാഹരണാർത്ഥം വിറ്റഴിക്കുന്നു. ജാതിയുടേയും മതത്തിന്റെയും ഭാഷയുടേയും പേരിൽ വിഭാഗീയതയും വിദ്വേഷവും വിതച്ച് ധ്രുവീകരണ രാഷ്ട്രീയം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നു. അജയ്യമായ തൊഴിലാളി കർഷക മുന്നേറ്റത്തിന്റെ നാളുകളിലൂടെയാണ് രാജ്യം ഇന്ന് കടന്ന് പോകുന്നത്. രാജ്യം നേരിടുന്ന ഈ ഗുരുതരാവസ്ഥയുടെ അപകടങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ സാഹചര്യത്തിലാണ് കേന്ദ്ര ട്രേഡ് യൂണിയനുകളുടെ സംയുക്ത വേദിയും കർഷക സംഘടനകളും ഇന്ന് കൈകോർത്തുകൊണ്ട് പോരാടുന്നത്. തൊഴിലാളികളുടെയും കർഷകരുടെയും ആ ഐക്യം ഇന്ന് ജനകീയ ഐക്യമായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഭരണകൂട ഭീകരതക്കും, ജനദ്രോഹ നയങ്ങൾക്കും, സ്വകാര്യവൽക്കരണത്തിനും, പൊതുമുതൽ വില്പനയ്ക്കും കോർപറേറ്റ്വല്ക്കരണത്തിനും എതിരായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ കരുത്താർജിക്കുകയാണ്. കർഷകരും തൊഴിലാളികളും യുവാക്കളും വിദ്യാർത്ഥികളും വനിതകളും സാംസ്കാരിക പ്രവർത്തകരും ബുദ്ധിജീവികളുമെല്ലാം അടങ്ങിയ ദേശാഭിമാന ബോധമുള്ള ജനങ്ങളുടെ ഒന്നിച്ചുള്ള മുന്നേറ്റം ശക്തിപ്പെടുകയാണ്. എല്ലാവർക്കും മാന്യമായ ജീവിതം, തൊഴിൽ സ്ഥിരത, ജീവിത സുരക്ഷ എന്നതാണ് 2021 ഒക്ടോബർ 31 ന് തൊഴിലാളികൾ ഉയര്ത്തുന്ന മുദ്രാവാക്യം. മൂലധന ശക്തികളുടേയും ബഹുരാഷ്ട്ര കുത്തകകളുടേയും മുന്നിൽ ഇന്ത്യാ ഗവണ്മന്റ് കീഴടങ്ങുമ്പോൾ അതിനെതിരേ പ്രതിഷേധിക്കാനും പ്രതിരോധിക്കാനും കോവിഡ് മഹാമാരിയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിലും തൊഴിലാളി-കർഷക-ബഹുജന ഐക്യം ശക്തിപ്പെടുന്നു എന്നത് രാജ്യത്തെ ആദ്യ തൊഴിലാളി സംഘടനയുടെ സ്ഥാപക ദിനത്തിൽ ഏറെ പ്രതീക്ഷ നൽകുന്നു.