ഒരിക്കൽക്കൂടി

പൊടുന്നനെ നാം
ഒന്നിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങി
മൗനംപോലും
ഭാഷയായിരുന്നു
നീ തെളിച്ചവും
ഞാൻ കലക്കവുമായിരുന്നു
വിഷാദവും മുറിവുകളും
നീ തലോടി മായ്ച്ചു
ഇരുട്ടിൽ നീ നിലാവായി
ഭാരങ്ങളെ നീ തൂവലാക്കി
കനലിനെ മഞ്ഞുകണമാക്കി
ലാവയെ തേനരുവിയാക്കി
വിലാപങ്ങളെ
നാദലാവണ്യമാക്കി
ഉന്മാദത്തെ കവിതയാക്കി
ഒരു വാക്കിനാൽ
ഒരു നോക്കിനാൽ
ഒരു സ്പർശത്താൽ
കല്ലിനെ മേഘമായ്
പൊന്തിച്ചു
പൊടുന്നനെ നമ്മുടെ
ഭാഷയുടെ നദി കലങ്ങി
അടിത്തട്ടിലെ വെള്ളാരങ്കല്ലുകൾപോലും
തെളിഞ്ഞിരുന്ന അത്
എല്ലാം മറച്ചുകളഞ്ഞു
ഒന്നും പറയാതറഞ്ഞ നാം
എത്രയുദാഹരിച്ചിട്ടും
തെളിഞ്ഞില്ല
വസന്തങ്ങൾക്ക്
നിറങ്ങൾ ചാലിച്ച നാം
ഹേമന്ത രാവുകൾക്ക്
കമ്പിളി തുന്നുവാൻ തുടങ്ങി
നമ്മുടെ മരങ്ങളിലെ ഇലകൾ
കൊഴിയുവാൻ തുടങ്ങി
പക്ഷേ
ഒച്ചകളടങ്ങുമ്പോൾ
മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന അർത്ഥങ്ങൾ
തെളിയുന്നപോലെ
കൊഴിഞ്ഞ മരത്തിൽ-
ഇല തളിർക്കുമ്പോലെ
കലങ്ങിയ പുഴ
ഒഴുകിത്തെളിയുമ്പോലെ
നാമിനിയും
തുടരുന്നുണ്ടാവും
നീ പുലരിയാവണേ
എന്ന്
എന്റെയിരുട്ട്
നിലവിളിക്കുന്നുണ്ട്
ഒരിക്കൽക്കൂടി
നിന്റെ പടിവാതിൽക്കൽ
ഞാൻ കാത്തുനിൽക്കുന്നു
ഒരിക്കൽ കൂടി